Van sportschool naar rolstoel

Wat leuk ik vond een oud artikel online: Van sportschool naar rolstoel!
Door Redactie Koorddanser 2010, Op 14 september 2010.

Nadia van Raam leerde Haar Grote Les dankzij haar ziekte

De weg naar een leven vanuit onvoorwaardelijke (zelf)liefde en acceptatie kan weinig benijdenswaard zijn. Vooral als je het verhaal van Nadia van Raam hoort. Ze voelde zich ontheemd in haar leven toen haar aorta scheurde. Ze overleefde het. Leefde lange tijd in een rolstoel en heeft nu een pacemaker. Maar ze leerde haar belangrijkste levensles.

Nadia van Raam (30) was een bruisende, sportieve jonge vrouw van vijfentwintig jaar. Lichamelijk volkomen gezond. Nadia: ´Ik was op een gegeven moment elke dag aan het ´spinnen´ in de sportschool, echt fanatiek. Toch zat ik niet lekker in mijn vel. Ik begreep niet waarom ik het niet voor elkaar kreeg een leven te leven zoals iedereen dat deed, waarom ik de dingen maar niet voor elkaar kreeg zoals anderen dat wel leken te kunnen. Ik voelde me ontheemd in mijn bestaan, me niet thuis bij mijzelf. Ik voelde geen enkele passie voor het werk dat ik deed, maar was nu eenmaal in de fase in mijn leven gekomen dat ik wel een eigen huis wilde kopen. Mijn leven leek één grote praktisch genomen beslissing. Mijn arts dacht dat ik een burn-out had en stelde antidepressiva voor. Maar ik voelde dat er meer met me aan de hand was, veel meer.’

Op een dag kwam ze uit haar werk en maakte zich plotseling echt grote zorgen over zichzelf: ‘Ik stond in de gangkast en zocht een blikje soep. Toen ik een flesje antivries zag staan dacht ik: wat zou er gebeuren als ik dat hele flesje in één keer op zou drinken? Ik schrok van mijn eigen gedachten en besloot tegen al mijn principes in vanaf dat moment toch die antidepressiva maar te gaan slikken, en mee te gaan met dat wat de conventionele medische wetenschap dacht dat er mis met me was.’

Gebroken hart

Nadia had in die periodes sessies met een therapeute. Toen deze haar in één van deze gesprekken vroeg om iets te tekenen dat uitdrukking gaf aan hoe ze zich voelde, tekende Nadia een gebroken hart: ‘Dat was zeer verbonden met liefde en relaties. Maar ik had ook een gebroken hart naar het leven toe, ik wist niets met het leven aan te vangen’.

Tweeënhalve maand later scheurde haar aorta, precies op de plek waar deze het hart verlaat. ‘Voor mij was dat de lichamelijke vertaalslag van wat ik voelde. Ik leerde dat als ik te lang in een gevoel blijf dat niet goed is voor mij, het lichaam zegt: tot hier en niet verder.’

Nadia’s lichaam gaf rigoureus een ruk aan het stuur van haar leven. Ze raakte in coma en balanceerde lange tijd op grens tussen leven en dood. Ze onderging zware operaties en kon lange tijd niet meer lopen. Haar hele conditie, hart- en bloedvaten zouden een levenslange zorg blijven. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn. Lichamelijk zou ze nooit meer kunnen wat ze daarvoor kon. Haar hart kon nooit meer functioneren zonder pacemaker.

Slachtoffer? Nadia: ‘Ik geloof niet in toeval of willekeur van het universum, het leven, de natuur, hoe je het ook noemen wilt. Het voelde van meet af aan heel duidelijk dat ik ervoor ‘gekozen’ heb om zó ontzettend ziek te worden. Niet bewust natuurlijk. Het leven kiest. Maar het staat niet los van je, het is niet iets dat zomaar uit de lucht komt vallen. Ik zie het meer zoals ‘een acteur’ die zijn rol kiest. De ziel roept gebeurtenissen op die essentieel zijn voor de ontwikkeling van je bewustzijn en om karma uit te balanceren. Voor mij voelt het zo dat mijn ziel verschillende rollen kiest over heel veel verschillende levens, om ervaringen op te doen. We verliezen onszelf als mens vaak in de rol, dat we onszelf te serieus nemen. We zitten er zó in, dat als we een keer verdrietig zijn, we denken dat we dit verdriet zíjn. Terwijl we in werkelijkheid alleen maar degene zijn die het verdriet erváren.’

Diep begrijpen

‘Ik werd erg ziek, ging bijna dood, heb veel pijn ervaren en heb moeten strijden om er bovenop te komen. Dat is wat mij is gebeurd. Is het me overkomen of heb ik ervoor ‘gekozen’? Mijn gevoel is dat mijn ziel ervoor kiest om door mijn persoonlijkheid van alles te ervaren en dus te leren. Dit moest zo zijn, dat weet ik. Dat wil niet zeggen dat ik het niet erg heb gevonden. Of dat ik niet heel graag wilde dat de vreselijke pijn ophield, en smeekte om meer morfine. Maar toch was er ergens een punt in mijzelf waarop ik steeds weer kon terugvallen: berusting. En, gevoelsmatig een heel diep ‘begrijpen’ wat er gebeurde’. Hoe gek het misschien ook klinkt: Ik ‘wíst’ dat het ‘klopte’ dat juist míj dit overkwam. Ik was iemand die heel veel rationaliseerde, heel veel deed louter op mentale kracht. Ik kon als geen ander doorzetten, en kon mijzelf heel lang wijsmaken dat – hoe onbezield mijn dagelijkse bestaan ook aanvoelde – het góed was wat ik deed, dat het zínvol was en dat ik dus niet moest zeuren. Ik had het voortdurende gevoel tekort te schieten. Ik had geen idee hoe ik het ‘gewone leven’ moest leven en gelukkig moest worden van dat waarvan anderen ogenschijnlijk wél gelukkig werden. Dus hield ik mijzelf voor de gek. Want ik veroordeelde mijzelf voor het feit dat ik geen voldoening haalde uit een baan, een huis of een beter salaris.’

‘Toen ik in zo’n kritieke toestand op de intensive care lag, was ik in die fase uiteraard niet op mentaal niveau bezig met het ‘waarom’ van deze gebeurtenis, laat staan dat deze een aanwijzing was voor de ontwikkeling van mijn bewustzijn. Dat kwam later. Maar ik herinner me helder hoe onwerkelijk en heftig het voor mij als rationeel iemand voelde om ineens zó in mijn lichaam te worden getrokken. Ik voelde me zo één met mijn lichaam. En ik kon de pijn zien als iets dat kwam en weer ging. Ik ging van moment naar moment en naar het volgende moment. Door de pijn volledig toe te laten, en onderdeel te laten zijn van mijn realiteit van dat moment, was de pijn geen vijand meer en was het veel beter te doen.’

Zelf-trouw

‘Door je te verzetten tegen wat zich aandient, scherm je je af voor dat wat het je brengt. Ziekteprocessen brengen vaak ook heel mooie dingen met zich mee. Vriendschappen, verbintenissen, de diepe liefde en dankbaarheid voelen die je niet had ervaren als het leven altijd maar goed zou zijn gegaan. Ik geloof dat als iemand echt in zijn ziekte duikt, er echt de communicatie mee aangaat, er antwoorden uitkomen. Ziekte is een les in zelf-trouw, in onvoorwaardelijke liefde: onvoorwaardelijk je leven, je lichaam lief leren hebben. Geen oordeel meer over hoe het functioneert. Geen afwijzing meer voor de dingen die het niet kan. Eigenlijk op een heel diep niveau ook van jezelf leren houden. Dat is een weg die ik dagelijks bewandel. Ik kijk elke dag: wat kan ik doen om mijzelf nog meer te ondersteunen? Maar er is ook die acceptatie. Ik zeg tegen mijn lichaam: ‘Je bent al zover gekomen, dankjewel. Maak bekend wat ik voor je kan doen. Maar als dít het is: dankjewel.’ Het is echt een voorrecht om een lichaam te hebben. Zonder lichaam kun je geen sensaties, emoties, geen gevoel hebben. Zonder lichaam kun je geen liefde voelen of vrijen met die ene heel bijzondere persoon in je leven.’

Als Nadia terugkijkt op de afgelopen jaren dan overheerst de dankbaarheid. Het waren moeilijke jaren waarin ze zich verzoende met haar (tijdelijke rolstoel)beperkingen en vooral leerde dat ze leefde in een geheel nieuwe werkelijkheid. Ze zou nooit meer de ‘oude’ worden maar voelde steeds meer dat er diepgaande vernieuwing had plaatsgevonden. Ook de vele complicaties tijdens haar herstel maakten dit proces er niet makkelijker op.

Maar ze is tegelijkertijd iemand geworden die zichzelf trouw is, luistert naar haar lichaam en innerlijke stem. Het verweesd zijn in haar bestaan heeft plaatsgemaakt voor een diep contact met wie ze is, met haar werkelijke potentieel en met haar doel en plek in dit leven.

Voluit leven

Nadia: ‘Ik lag op de hartbewaking van het ziekenhuis en kreeg van iemand als cadeau een set met kaarten. Ik trok er een: “Je hoeft niet bijna dood te gaan om te beseffen dat je voluit wilt leven. Je kunt er gewoon nu mee beginnen.” Daarmee viel voor mij alles op zijn plek. Nee, dacht ik toen, ik ga dus niet dood, ik wil niet dood, ik wil léven, ik kíes er nu voor om echt te gaan leven. Voordat ik ziek werd onderschatte ik hoe waardevol het is om hier op aarde in een lichaam te leven. Ik vond het maar lastig en dacht: wat dóe ik hier? Dat gevoel heeft plaatsgemaakt voor het gevoel thuis te zijn in dit aardse bestaan. Mijn ziekte heeft me geleerd het leven op ieder moment écht toe te laten. Dat is voor mij de ware betekenis van ‘genezen’. Genezen is zien dat het onoverkomelijk is dat je komt en dat je gaat – zoals alles in de natuur. En dat je tegen alles wat er tussen die twee momenten plaatsvindt volledig ‘ja’ zegt.’

‘Twee jaar na mijn tijd in het ziekenhuis ontmoette ik dr.Eric Pearl, grondlegger van een nieuwe vorm van healing. Hij was heel verfrissend. Zijn boodschap is dat we niets kunnen doen om meer spiritueel te worden, we zijn het al per definitie. Ook zegt hij dat iedereen dezelfde mogelijkheden heeft, we zijn allemaal gelijk in onze potentie te kunnen genezen. Voor mij een hele opluchting. Ik onderging een Reconnection en mijn verwachtingen werden overtroffen. Ik voelde al mijn littekens, mijn hoofd bewoog, mijn been, mijn vingers, het was best eng maar ook heel vertrouwd. Vijf weken later was ik in staat om naar een vijfdaagse training te gaan in Hamburg. Voor mij en mijn omgeving was het een wonder. Er wordt veel onderzoek gedaan naar Reconnective Healing en daar komen hele mooie resultaten uit. Waar ik mensen graag bewust van wil maken, is dat er zo veel mogelijk is. Ik was zó ziek, bijna dood en nu gaat het super met me. We moeten de artsen gewoon niet altijd geloven, als ik dat had gedaan zat ik nog steeds in de rolstoel. Dat is wat mij betreft de boodschap die ik wil overbrengen.’

Info over Nadia, die een eigen praktijk heeft: www.heartandhealing.nl. Ze werkt tevens mee in de organisatie die Eric Pearl in november weer naar Nederland haalt voor trainingen. Over de komst van Eric Pearl: www.blizevents.com.

Het interview met Nadia is terug te vinden in het boek ‘Ziels Gezond, een spirituele kijk op ziekte, beperkingen en gewichtsproblemen’ van Annemarie Postma, uitgeverij A.W. Bruna.

Bekijk het artikel op: Van sportschool naar rolstoel